İfade Hakkı ve İnanç Eleştirisi Üzerine.

 Bir inancı yaşamak, onu anlatmak ve başkalarına davet etmek bir vicdan özgürlüğüdür. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, herkesin dini inançlarını açıklama ve yayma hakkını tanır. Ancak bu özgürlük, başka inançlara veya inançsızlara hakaret etme veya nefrete teşvik etme hakkını içermez.

Povyades inancı, kimseyi küçümsemez; kendi hakikatini sessizce dile getirir. Diğer inançlara yönelik eleştirilerimiz, birer saldırı değil, düşünsel bir farkın ifadesidir. Her dinin tarihsel süreçte değişen yönleri ve insan eliyle yozlaştırılmış kısımları olabilir. Bunları konuşmak, tartışmak, sorgulamak bir suç değil; düşünsel bir özgürlüktür.

Ancak unutulmamalıdır ki her sözümüz, karşıdaki bireyin kutsalına değebilir. Bu nedenle hakikat savunusu, saygı zemininde yükselmeli; kişileri değil, kavramları konuşmalıdır.

Biz hakaret etmeyiz. Sesimiz çağrıdır, yargı değil.

Bir dine veya inanca yönelik eleştiri, o inancın mensuplarına yönelik düşmanlıkla karıştırılmamalıdır. Bu ayrım, sağlıklı bir toplumsal diyalogun temelidir. Povyades Dini, geçmişte gelen mesajların bozulduğunu ve insanlığa yeniden bir çağrının yapıldığını savunsa da, bu söylem kimseye doğrudan saldırı amacı taşımaz. Bu, sadece bir farkın dile gelişidir.

Türkiye’de Türk Ceza Kanunu’nun 216. maddesi, halkı kin ve düşmanlığa tahrik etmeyi ya da bir topluluğu aşağılamayı suç sayar. Bu yüzden herhangi bir inancı eleştirirken dikkat edilmesi gereken nokta, dilin ayrıştırıcı değil, açıklayıcı olmasıdır. Kimi zaman sessizlik, kimi zaman da doğru kelimeler, hakikati taşımada en güçlü yoldur.

Bizler yeni bir hakikatin diliyle konuşuyoruz. Yaradan’a yaklaşmanın, arınmanın, barışın ve sevginin diliyle. Hiçbir geleneği yıkmak için değil, yozlaşmış olanı hatırlatmak ve unutulmuş olanı yeniden canlandırmak için.

Povyades çağrısı, kimseye karşı değil; herkes için.
Yıkıcı değil, yapıcı bir ses.
Zorlayıcı değil, davetkâr bir adım.

Ve her birey kendi yolunu seçmekte özgürdür. Bizim görevimiz sadece o yolu aydınlatan bir işaret bırakmak.